نام سبك: موي تاي بوكسينگ

1. موي تاي يك هنر دفاع شخصي سنتي است. اين هنر رزمي با بوكس متفاوت است زيرا در مبارزه آن، پاها، آرنج ها، زانوان و همچنين ضربات مشت به يك اندازه به كار مي روند. بنابراين آن را مي توان به نوعي يك هنر رزمي آزاد به شمار آورد. در يك رقابت تاي بوكسينگ، پنج راند سه دقيقه اي وجود دارد كه بين هر كدام از آنها دو دقيقه استراحت گذاشته مي شود.

موي تاي در سال 1650 ميلادي و در زماني كه پادشاه Naresuen، حاكم كشور Siam توسط افراد كشور Burmese اسير شد و براي آزادي خود پيشنهادي داد تا با دوازده نفر از قهرمانان رزمي كار اين كشور مبارزه كند و آنها را شكست دهد متولد گرديد.

او با موفقيت، همه اين دوازده تن را شكست داد و تبديل به يك قهرمان ملي گرديد و از آن پس مردم كشور Thais با افتخار از اين قهرمان رزمي كار خود ياد مي كردند. اين هنر رزمي حتي در زمان صلح هم مورد تمرين و آموزش سربازان قرار مي گرفت و سربازان، بدون اسلحه با يكديگر مي جنگيدند و اين گونه خود را آماده نگاه مي داشتند.

در آن زمان، قوانين خاصي براي مبارزه وجود نداشت؛ رزمي كاران وزن كشي نمي شدند و راندي در كار نبود. بوكسورها پابرهنه مبارزه مي كردند و مشت ها و بازوان خود را با طناب پوشانده و به طرز بسيار وحشيانه اي به يكديگر حمله مي كردند. متدهاي آموزشي بسيار گسترده و مختلف بود.

مي توان گفت كه ريشه تاي بوكسينگ را مي توان در فرامين بودا هم پيدا كرد. آئين Ram Muag يك آئين سنتي و روحي است كه در آن اصول انجام نزد و قرباني براي خدايان، احترام به والدين و آموزگاران، دوست داشتن ديگران، شاه و وطن اجرا مي شود. در اين آئين و همچنين در هنگام مبارزات موسيقي نواخته مي شود كه البته اخيراً فنون بوكس غربي نيز به تكنيك هاي مواي تاي راه پيدا كرده و متدهاي آموزشي و تاكتيك هاي موي تاي تحت تأثير فنون غربي قرار گرفته اند.

در پنجاه سال اخير، موي تاي شهرت بيشتري پيدا كرده و دستكش هاي مخصوص، وزن كشي و راندهاي سه دقيقه اي در اين مسابقات لحاظ مي شود. به خاطر طبيعت خشن تر و تكنيك هاي زيباتر و موي تاي، مبارزان اين هنر رزمي از احترام بيشتري در بين طرفداران رشته هاي رزمي برخوردار هستند

نام سبك: شوتوكان كاراته

 بنيانگذار: گريچين فوناكشي

شوتوكان يك هنر رزمي سنتي ژاپني است. اين هنر، سيستمي متشكل از انواع فنون دفاعي و حمله اي است و در آن همه اعضاي بدن به عنوان اسلحه و سپر دفاعي مورد استفاده قرار مي گيرند. بازوها و پاها براي سه هدف مهم كاربرد دارند و آموزش فنون در اين سبك به سه مقوله تقسيم مي شود: 1- كيهون Kihon (كه در آن آموزش بدون استفاده از اسلحه انجام مي شود). 2- Kata: ( كه در آن فنون دفاع و حمله به صورت كامل و يك تركيب كامل مورد استفاده قرار مي گيرند). 3- Kumite: (كه يك مقوله جداگانه محسوب مي شود و مراحل مختلف دارد). محل تولد و شكل گيري اين رشته رزمي، جزيره اوكيناوا است كه در بين جزاير ريوكيو واقع در ميان سواحل شمالي ژاپن و سواحل جنوبي چين مي باشد. ورزش كاراته بعد از سال 1372 ميلادي و همزمان با شكل گيري روابط بين چين و اوكيناوا آغاز گرديد. بين قرنهاي 15 و 16 ميلادي، اين هنر رزمي كم كم روبه فراموشي رفت زيرا تمرين و آموزش اين رشته بسيار مشكل بود و افراد از يادگيري آن سرباز مي زدند. در ضمن كساني كه اين رشته را فرا مي گرفتند، قدرت بي نظيري در مقابله با انواع حملات مسلحانه و يا غيرمسلحانه مي يافتند و همچنين كشاورزاني هم بودند كه از ابراز كشاورزي خود به عنوان سلاح هاي كشنده براي حمله به دشمنانشان استفاده مي كردند. مهم ترين اين سلاح ها، (Bo)، (Jo)، (Nunchacko)، (Tonfa) و (Sai) نام داشتند. پايه گذار رشته شوتوكان شخصي به نام گريچين فوناكشي بود. او يك شاعر، معلم و فيلسوف به شمار مي رفت. وي اشعارش را با نام شوتوا معنا مي كرد و اينگونه شد كه نام شوتوكان متولد گرديد. معني شوتو يعني كاج هاي لرزان و اين به دليل قرار داشتن منزل فوناكشي در كنار يك جنگل كاج بود و واژه كان نيز تداعي كننده معناي مدرسه خانه است. در حال حاضر شوتوكان را با عنوان نمودي از متد فوناكوشي مي شناسند در سال 1936، اين ورزش به توكيو نيز راه يافت و سپس در سال 1955 خود اين رشته رزمي تأسيس گرديد. او در سال 1957 در سن 88 سالگي درگذشت و تنها استاد بزرگ اين هنر رزمي به شمار مي آمد.

نام سبك: ساواته

 در هنر رزمي ساواته تكنيك هاي استفاده از ضربات لگد تا اندازه اي مشابه تكنيك هاي هنرهاي كاراته و كيون دو مي باشد. همچنين فنوني نظير ضربات مشت بوكس غربي و همچنين تكنيك هاي مبارزه مشابه با هنرهاي رزمي فرانسوي نيز در اين سبك ديده مي شود. ساواته داراي استيل بسيار پيشرفته و منحصر به فردي است و از اكثر هنرهاي رزمي شرقي گسترده تر و توسعه يافته تر مي باشد. ساواته يا همان بوكس فرانسوي، توسط فردي به نام چارلز لشور 94-1808 كه فرزند يك نانوا بود، در سال 1832 ابداع گرديد. قبل از اين زمان، در شهر پاريس يك نوع هنر رزمي جريان داشت كه در آن مبارزان يكديگر را با ضربات لگد مورد حمله قرار مي دادند. اين مبارزه خياباني را ساواته مي ناميدند كه به معناي كفش كهنه است و از آن پس به هر گونه مبارزه خياباني نظير آن لقب ساواته مي دادند. اولين كسي كه تلاش كرد تا شكل سيستماتيكي به اين نوع مبارزات بدهد شخصي به نام مايكل كاذو (1869-1794) بود كه توانست در سال 1825، اولين آموزشگاه حرفه اي تعليم اين هنر را پايه ريزي نمايد. چارلز لشور كه خود يكي از شاگردان كازو بود متدهاي لگدهاي فرانسوي را با شيوه مشت زني انگليسي تركيب كرد و ساواته مدرن را پديد آورد. بعدها ساواته به مسابقات المپيك سال 1924 كه در شهر پاريس برگزار مي شد راه يافت. هر چند متأسفانه، جنگ هاي جهاني اول و دوم مانع تمرين و آموزش بسياري از ورزشكاران و رزمي كاران اين رشته گرديد و در نتيجه اين سبك رزمي تا مدتي مهجور ماند. البته بعدها دوباره اين رشته رزمي احياء شد و اين بار علاوه بر فرانسه، به كشور انگلستان و سپس به همه دنيا راه يافت. ساواته را به عنوان يكي از مؤثرترين و جذابترين هنرهاي رزمي مي شناسند.

نام سبك: سان شو
سان شو يك استيل از ووشو كه يك هنر رزمي چيني محسوب مي شود به حساب مي آيد. اين هنر رزمي تركيبي از تئوري ها و تكنيك هاي ووشو است كه سبك جديدي را با توانايي ها و قوانين جديد در سطحي قويتر و پيشرفته تر ارائه مي دهد. در اين رشته رزمي، يك مجموعه كامل از همه فنون نبرد بدون اسلحه، در چنگال گرفتن حريف، كشتي، مبارزه به روي زمين و دفاع در برابر حريفي كه اسلحه بدست داريد ديده مي شود. سان شو در حقيقت نوعي از كيك بوكسينگ به حساب مي آيد كه در آن ضربات لگد و مشت به يك اندازه مورد استفاده قرار مي گيرد اما همه اين ضربات در نهايت به در دام انداختن حريف منجر مي گردد. در اين رشته، يك مبارز مي تواند براي افزايش هيجان در مبارزه، حريف خود را با دست از روي Leitai يا سكوي مسابقه پرتاب كرده و يا هل دهد. در دهه 1960 و همزمان با پيشرفت ورزش ووشو، سان شو نيز بهدستور و همت دولت چين تبديل به يك ورزش رسمي و مستقل جهاني گرديد. به منظور تعريف يك شيوه مشخص مبارزه در كونگ فو اساتيد اين فنون از سر تا سر چين جمع شده و ميراث به جاي مانده از مبارزان قرون قبل كشور خود را بسط و گسترش دادند. بعدها براي كمتر كردن ميزان آسيب در اين مبارزات، تدابير خاصي در نظر گرفته شد و هر ساله مسابقات قهرماني جهان را برگزار مي كند

نام سبك: سامبو

كلمه سامبو مخفف عبارت روسي Samaoborona bez orushia است كه معادل عبارت دفاع شخصي بدون اسلحه مي باشد. اين هنر رزمي، يك سيستم مبارزه استفاده از دست است كه در برابر دشمنان مسلح و غيرمسلح كاربرد دارد. بخش دفاع شخصي اين سبك براساس حركات بدن و ضرباتي است كه توسط مشت يا لگد مبارز به دشمن نواخته مي شود. در سبك سامبو، دو شيوه منحصر به فرد با نام هاي سامبو اسپرت يا سامبو كشتي و سامبوي جنگي وجود دارد. سامبو تركيبي از تكنيك هاي كشتي سنتي روسيه، كشتي تارتار يا كورجاگاKurjoga)، Tuvin kuresh، Yakuthopغير مجاز مي باشدaj، جوجيتسو، جودو، آيكيدو و كاراته مي باشد و سامبو كاران با ژاكت هاي سنگيني با نام كورتكاس (Kurtkas) با يكديگر مبارزه مي كنند و زماني يك رقابت با پيروزي فردي به پايان مي رسد كه كشتي گير بتواند پشت حريف خود را به زمين رسانده و يا با زور و يا پاي حريف خود را به طرزي در اختيار بگيرد كه رقيب از شدت درد اعلام تسليم نمايد. سامبو در دهه 1930 و بعد از جنگ بين ژاپن و روسيه و توسط افسران ارتش كشور روسيه اختراع گرديد. اين رشته رزمي هم اكنون در سراسر جهان شناخته شده است و طرفداران بسياري دارد.

نام سبك: دايتوريو

دايتوريو را به عنوان يكي از بهترين راههاي دفاع شخصي و براي دفع حملات ناگهاني مي شناسند نه براي زدن ضربه و يا به عبارتي آغاز تهاجم در دايتوريو هيچ گونه مسابقه مبارزه اي ديده نمي شود. صنعت مشخصه اين رشته به تركيب كامل فنون اين سبك از هنرهاي رزمي ديگري همچون Budo و به خصوص Ono-haitto-ryu برمي گردد. اين هنر رزمي تنها يك راه مناسب براي دفاع شخصي محسوب نمي شود بلكه ذهن و بدن را در حالتي متعادل و متوازن نگاه داشته به فرد انضباط شخصي مي آموزد و روح او را پرورش مي دهد به طوريكه فرد مي تواند در تقابل با دنيا موفقتر عمل نمايد. احتمال مي رود كه دايتوريو در قرن دوازدهم ميلادي توسط فردي به نام ميناموتو يوشيتيسو كه يكي از نوادگان امپراطوري سيوا (Seiwa) بود، پايه ريزي شده باشد. اين سبك رزمي تا مدتها توسط خاندان سيوا پنهان نگاه داشته مي شد و تنها افراد گارد خصوصي و ارتش امپراطوري با اين رشته آشنا بودند. بعدها و در حدود سال 1600 ميلادي و به واسطه تلاش هاي فردي به نام Hoshina Masayuki تكنيك هاي دايتو به مرور آشكار گرديد و از نسلي به نسل ديگر منتقل شد. در طول قرون متمادي، استادان اين رشته رزمي توانستند شهرت بسياري را در فرهنگ جنگاوري كشور ژاپن كسب نمايند كه از مشهورترين آنها مي توان به شينگن تاكدا (Shingen Takeda) اشاره كرد. از مهمترين اساتيد اين رشته در طول سالهاي مختلف مي توان از ميناموتو، تاكدا (1853-1758) و تانومو (1943-1860) نام برد. اين رشته رزمي به واسطه انضباط و تلاش خانواده هاي ايچيكاوا و هانمودا زنده نگاه داشته شد و به نسل هاي بعدي نيز انتقال پيدا كرد.

تاريخچه :
هنرهاي رزمي نين جوتسو (نينجا) نين جوتسو در لغت به معناي هنر پنهاني است كه شيوه اي به وجود آمده براي دفاع از خويشتن و رسيدن به مهارتهاي ويژه رزمي براي غلبه بر دشمن در مورد تاريخچه اين سبك رزمي بايد گفت: در قرن ششم ميلادي مذهب بوديسم وارد كشورژاپن شد و موجب بوجود آمدن چالش بين دو مذهب بوديسم و«شينوئيسم» شد كه مذهب ملي آن دوران بود طرفداران مذهب بوديسم به روايتي همان پيشينيان نينجا بودند آنها دراوايل قرن هفتم براي فرار از شكنجه مذهبيون به جنگلها و كوهها سوزوكا رفتند و با مابوشي نام گرفتند مبدأنينجاها دو سرزمين كوگا و ايگا بوده با معروفترين خانواده هاي نينجا «هاتوري،فوجي باياشي موموچي» است ؛ دوره كاماكورا يك دوره طلايي براي آنها بوده همچنين يكي از دشمنان قسم خورده نينجاها «ادانابوناگا» بوده است متولياني كه براي ترويج اين رشته تلاش كرده اند :
«ماتاميتونودا،تاكاماتسو،ماساكي هاتسومي ،اتيسون هيرز،شوتوتانه مورا،برايان مك كارتي و…است نين جوتسوقدمت 800 ساله ريشه درتاريخ دارد . هرگز نمي تواند تنها با جابجايي تكيه از نام آن هنرهاي رزمي نين جوتسو را براي تنها فروختن به مردم معرفي كرد. جهت كسب اطلاعات بيشتر ميتوانيد از كتاب نين جوتسو هنرنامرئي شدن و نين جوتسو در ايران تاليف كانچو فرجي استفاده كنيد.

تاريخچه نينجوتسوي جهان:
تقريبا در قرن ششم ميلادي (بوديسم) وارد ژاپن شد و منجر به درگيري بين كسانيكه مي خواستند بوديسم را بصورت يك مذهب رسمي درآورند و كسانيكه از (شينتوايسم) بعنوان مذهب ملي طرفداري مي كردند شد. بر طبق شواهد موجود پيشينيان نينجاهاي ژاپني از طرفداران بوديسم بودند و به همين دليل ياغي نام گرفتند، آنها در اوايل قرن هفتم براي فرار از شكنجه مذهبيون و كشته شدن توسط نيروهاي سلطنتي به كوهستانهاي نزديك كيوتو رفتند و بعدها (يامابوشي يا زاهدان كوهستان) نام گرفتند آنها فلسفه عارفانه خود را بر پايه واقع بيني عملي پايه گذاري كردند و براي حمايت از خود دانش و تمرين هنرهاي رزمي و استراتژي نظامي را با ترس رواني و قدرتهاي اسرارآميز تركيب كردند تا بتوانند با نيروهاي نظامي كم خود در دل دشمنان ترس ايجاد كنند.
يكي از رهبران يامابوشي ها تلاش كرد كه بين پيروان بوديسم و طرفداران شينتوايسم صلح ايجاد نمايد كه نتيجه آن سرازير شدن جنگجويان دولتي براي سركوبي ياموبوشي ها شد. البته اين عمل نيروهاي دولتي باعث شد تا يامابوشي ها يا نينجاها به تكميل فنون رزمي و جنگي خود كه بوسيله آن در برابر دشمنان مقاومت مي كردند بپردازند. در سال 1192 با شروع دوران فئودال ژاپن تعدادي از طوايف فاميلي نينجاها منشعب شدند و به چريكهاي حرفه اي و نيروهاي سري تبديل شدند كه به استخدام اربابان ايـالات مختلف (دايميوها) در مي آمدند. در بين سالهاي 1192 و 1333 بعد از ميلاد تعداد مكتبهاي نينجا به 25 مكتب با تكنيك هاي خاص خود رسيد. در اكثر اين سالها دو ايالت (كوگا و ايگا) در ژاپن توسط نينجاها اداره مي شد.
خانواده هاي (هاتوري، موموچي، و فوجي باياشي) از معروف ترين خانواده هاي نينجا بودند. از تحقيقات بدست آمده عقيده بر اين است كه هنر رزمي نينجوتسو ريشه در قلب تاريخ كهن چين و ژاپن دارد، عقايد و نظرات فراواني از شروع و گسترده شدن اين هنر رزمي درجهان وجود دارد. هنر رزمي نينجوتسو با قدمت 800 ساله ريشه در تاريخ دارد و در حقيقت هنري است كه مسئوليت پذيري را مي طلبد. يك هنرجوي نينجوتسو براي پيروز شدن نيازمند اصول اوليه است كه از جمله برخورداري از روحي قوي، قلبي آزاد، هوشي سرشار، روحيه مبارزه طلبي و شرايط روحي عالي و تمركز حواس ميباشد . نينجاها يك سيستم و نظم خاص و دقيقي داشتند كه توسط يك رهبر كه به آن (جونين) مي گفتند اداره مي شد و به كساني كه به نينجاها ماموريت مي دادند (چونين) مي گفتند. به طبقات پائين تر كه ماموريت انجام مي دادند (جينين) مي گفتند . جينين ها در واقع هيچگاه دستورات را بطور مستقيم از جونين دريافت نمي كردند بلكه چونين ها بعنوان واسطه بين جونين و جينين ها عمل مي كردند و دستورات و پيامهاي جونين را به جينين ها مي رساندند.
جينين ها براي انجام ماموريت با طرز استفاده اغلب سلاحهاي زمان خود آشنائي كامل داشتند و روانشناسي جامعه را بخوبي مي دانستند و با همديگر از طريق رمز ارتباط داشتند. اگر احيانا يك نينجا به دام مي افتاد و اسير مي شد (كه بسيار كم رخ مي داد) مردم او را زجر فراوان مي دادند تا بتوانند اسرار آنها را بدست آورند. بعضي از خانواده هاي نينجا به دليل جنگ داخلي (دايموها) به قدرت و نفوذ رسيدند و اغلب در مناطق ايگا و كوگا در شرق درياچه بيواء اقامت گزيدند (ادا نبون اگا) كه مي خواست تمامي نيروهاي نظامي ژاپن را متحد نمايد در سال 1581 ارتشي متشكل از 46 هزار نفر را به جنگ نينجاها كه 4 هزار نفر بودند، فرستاد.
در اين نبرد نابرابر اغلب نينجاها كشته و يا اسير شدند و آن تعداد كه توانستند، به كوه ها فرار كرده و با مردم كوهستان به تكميل فنون مخصوص خود و هر چه كاربردي تر كردن آن پرداختند و هنرهاي رزم خود را از پدر به پسر منتقل كردند.

سوك ماساكي هاتسومي:
متخصص استخوان و سي وچهارمين استاد بزرگ از خاندان تاگاكور نينجا است او رهبري 9 بوجين كان دوجو را در ژاپن به عهده دارد از جمله «مدرسه9 خداي شيطان ،خداي جنگجو،تالار روح مرد جنگي »نام برد ؛لقب اوسوك و جنگجوي بزرگ است كه توسط تاكاماتسو به او داده شده؛دكتر هاتسومي مي‌گويد:«در مقايسه جودووكاراته،نين جوتسو عقايد تعصب انگيزي ندارد نين جوتسوهنر كامل و آزاد است كه مسئوليت پذيري را مي طلبد .يك هنر جوي نين جوتسو براي پيروز شدن ،نيازمند روحي قوي و قلبي آزاد است ؛استاد تاكاماتسوشيثو نيز مي‌گويد :«زندگي تغيير است »و ما در نين جوتسو،تحول را يك اصل مي دانيم تحولي كه هنر را به كمال مي رساند .
سوك هاتسومي هر ساله براي پيشرفت و كاربد بيشتر هنر نين جوتسو مراسمها متعددي رابرنامه ريزي مي كنند از جمله مراسمهاي شي دوشي كاي كه اكثريت شركت كنندگان آن خارجيان مي باشند. اين مطلب از كتاب خود استاد هاتسومي توسط كانچو فرجي ترجمه شده است كه بصورت مختصر در اين قسمت آ»ده است به منظور استفاده كساني كه دانش نينجوتسو هستند و بر اساس تجربيات شخصي خودم به عنوان سي و چهارمين استاد هنر (رزمي) توگاكيور – ريو نينجا (Togakure ryuninja)،‌به رشته تحرير درآورده ام.
من اين عنوان سوك (Soke) يا رئيس خانواده را از (توشيت سوگو تا كاما تسو (Toshisugu Takamatsu) سي و سومين استاد اين رشته به ارث برده ام. معلم من نوه (شين ريوكن ماسامي تسوتو (Shin ryuken Masami tsutodo) سي و دومين سوك (توگاكيور ريو) بود. ما پشتوانه اي از 8 قرن تاريخ و سنت را دارا مي باشيم كه به موسس اين سيستم دامي سوكي ني‌شينا (Daisuke Nishina) از اهالي دهكده (توگاكيور) باز ميگردد. پس از شكست از سپاهيان هايك (Heike) ، داي سوگ از زادگاهش در ناگانو متواري شد و در منطقه دور افتاده ايگا (Iga0 سكونت گزيد. در آنجا او نام داي سوك توگاكيو را برگزيد و بعدها اعتبار تاسيس سيستم (توگاكيور ريو) ي نينجوتسو، به او اختصاص يافت. شجره اساتيد اين سبك به شرح ذيل مي باشد:
1- دايسو كه توگاكوره 2- شيما كوسانتا ميناموتونو كانسادا 3- گورو توگاكوره 4- كوسانتا توگاكوره 5- كيسانتا كوگا 6- توموهارو كانكو 7- ريوههو توگاكور 8- گاكون توگاكوره 9- كوسكي كيدو 10- تنريو ايگا 11- ريهي يوئنو (Ueno) 12- سنري يوئنو 13- مانجيرو يوئنو 14- سابورو ايزوكا 15- گورو ساوادا 16- ايپي اوزارو 17- هاچيرو كيماتا 18- هيزائمون كاتائوكا 19- يوگنتا موري 20- گوبي تودا 21- سيئون كوبه 22- كوبي موموچي 23- تنزن تباري 24- سيريو نوبوتسونا تودا 25- فودو نوبوچيكا تودا 26- كانگورو نوبوياسوتودا 27- ايسابو رونوبوماسا تودا 28- شينبي ماساچيكا تودا 29- شينگورو ماسايوشي تودا 30- دايگورو چيكاهيده تودا 31- دايسابورو چيكاشيگه تودا 32- شينريوكن ماساميتسو تودا 33- توشيتسو گو تاكاماتسو 34- ماساكي هاتسومي
در حاليكه برخي اعتقاد دارند كه اسرار نينجوتسو بتدريج و با رشد توكوگاوا شوگارنيت (Tokugava shogunate) در طول قرن هفدهم از ميان رفته است و يا در زير آوارهاي جنگ جهاني دوم مدفون گرديده، استاد من مي دانست كه حقايق و رموز هنر شنوبي همواره زنده خواهند ماند. ارزش و اهميت خرد و حكمت معلم من و معلمين و اساتيد آنها را مي توان در تلاش و كوشش (توشيت سوگو تاكاماتسو) Toshitsugu Atakamatsu-s فقيد در ارائه عصاره و ماهيت واقعي نينجوتسو، مشاهده نمود.
جوهره اصلي كليه هنرهاي رزمي و استراتژي هاي نظامي در واقع حفاظت از خود و پيشگيري از خطر مي باشد. نينجوتسو چكيده اي است از كليه ايده ها و مفاهيم عيني حفاظت از خود كه از طريق تمرينات رزمي ميسر ميگردد.

اسم سبك: جيت كان دو
بنيانگذار: بروس لي
جيت كان دو (Jeet KunDo) را به علت سبك عجيبش مي شناسند. سابقه اين روش در هنرهاي رزمي طولاني است و هنري كه در مراحل مختلف مبارزات توسط بروس لي، اژدهاي افسانه اي هنرهاي رزمي پايه ريزي گرديد سرانجام در دهه شصت ميلادي به اين نام شناخته شد. در حاليكه بروس لي تلاش مي كرد تا نشان دهد جيت كان دو هيچ شيوه يا روش مبارزه اي خاصي ندارد؛ جامعه هنرهاي رزمي و علاقمندان به اين رشته تحت تأثير حركات خارق العاده او قرار گرفتند و اين سبك، خيلي زود با الهام از سنت هاي چيني در هنرهاي رزمي در ميان هواداران اين رشته جاي خود را باز كرد. اين هنر در واقع، سبك پيشرفته و بهبود يافته همان استيل وينگ چون كونگ فو بود كه بروس لي در همه نمايش هايش اجرا مي نمود. شباهت بين اين دو سبك آنچنان زياد و نحوه استفاده از فنون در اين دو شيوه به قدري شبيه است كه به سختي مي توان اين دو سبك را از هم شناخت. ضربات مانع يا همان حركاتي كه در برابر حملات حريف مقاومت مي كنند، حركات دست نظير در چنگال گرفتن حريف و تكنيك هاي انرژي، ريشه در وينگ چون دارند اما ظريف تر و ساده تر اجرا مي شوند. جيت كان دو داراي آنچنان تأثيري در دنياي هنرهاي رزمي بوده است كه حتي هسته اصلي وينگ چون، براساس فنون اوليه و اساسي جيت كان دو پايه ريزي شده اند. سرعت و انعطاف پذيري در اين سبك به حداكثر خود مي رسد و كار با پاها، تركيب فنون، جاگيري ها و غيره به طرز فوق العاده اي در اين سبك اجرا مي شوند.
www.RAZMAVAR.com

نام سبك: جوجيتسوي برزيلي

جوجيتسوي (Jiu-jitsu) برزيلي در حقيقت سبك پيشرفته جوجيتسوي ژاپني محسوب مي شود. اين سبك از هنرهاي رزمي، در واقع روش مبارزه به روي زمين مي باشد و هدف مبارزه اجتناب از دريافت ضربات لگد يا مشت مهاجم است در حاليكه سعي مي كند تا حريف خود را به نوعي در اختيار بگيرد. اگر مبارز بتواند، حريف خود را احاطه كرده و او را در چنگال بگيرد، ضربات فرد مهاجم كارساز نخواهد بود. فايترهاي برزيلي معمولاً سعي مي كنند تا حريف خود را به زمين پرتاب كنند زيرا در اين حالت راحت تر مي توانند، ضربات لگد و مشت او را كنترل كنند. در اين مواقع از آنجا كه مهاجم، ديگر نمي تواند از فنون پرتابي و از حركت دستانش استفاده كند، نااميد شده و تسليم مي گردد. با در نظر گرفتن اين نكته كه نود و پنج درصد از مبارزات رزمي سرانجام به زمين ختم مي شوند، يك فايتر تعليم ديده و ماهر برزيلي كه فنون جوجيتسو را با تكنيك هاي سنتي خود در آميخته است خيلي راحت مي تواند حريف خود را شكست دهد. از آنجا كه انجام حركات دفاعي در حالت خوابيده و به روي زمين نيروي بيشتري را مي طلبد، انجام فنون مبارزه جوجيتسوي برزيلي اين مزيت را دارا است كه شخص مي تواند حريفان قدرتمند تر و سنگين وزن تر را به راحتي با شكست بدرقه كند. فايترهاي برزيلي معمولاً از نيرو و قدرت حريفان خود عليه خودشان استفاده مي كنند. كليد اين موفقيت، توازن و تعادلي است كه اين فايترها از آن بهره مند هستند. اين سبك هنرهاي رزمي در اوايل دهه 1900 توسط شخصي به نام هليو گراتيسه (Helio Gracie) پايه گذاري گرديد. وي به تمام فنون هنرهاي رزمي مسلط بود و بدون توجه به مواردي همچون، اندازه، وزن و يا قطر ماهيچه حريفانش با آنها به مبارزه مي پرداخت و آنها را با شكست بدرقه مي كرد. اين روش مبارزه كه به نبرد باز شهرت داشت توسط افراد خانواده و سپس شاگردانش ادامه يافت و امروزه يكي از نوادگانش به نام ريكسون گراتيسه، تكنيكي ترين مبارز اين سبك محسوب مي شود و با داشتن ركورد چهارصد پيروزي پشت سر هم و بدون حتي يك باخت بهترين فاتير جوجيتسوي برزيلي دنيا است.

نام سبك: جودو
بنيانگذار: دكتر جيگورو كانو

كلمه جودو را به عبادت (سبك ملايم) ترجمه كرده اند جودو يك هنر رزمي است كه در آن حريفان بدون داشتن اسلحه با يكديگر مبارزه مي كنند و امروز هم به عنوان يك ورزش پرطرفدار در جهان شهرت پيدا كرده است. قوانين اين ورزش، تركيبي از قوانين ديگر هنرهاي رزمي است: هدف از اين سبك، انداختن حريف به روي زمين با فشار آوردن به مفصل هاي بازو يا گردن و كنترل او مي باشد. تكنيك هاي موجود در اين سبك بيشتر به رفع حملات رقيب منتهي مي شود و مقابله مستقيم با دشمن كمتر مورد توجه قرار مي گيرد. براي انجام فنون اين ورزش، در ابتدا بايد خونسرد و متكي به نفس بود. لباس هايي كه براي اين ورزش مورد استفاده قرار مي گيرند، به جودوجي (Judoji) شهرت دارند و عبارتند از يك ژاكت گشاد و راحت و شلوارهاي سفيد و كلفت كه ورزشكار در آنها احساس راحتي مي كند. كمربندهاي سفيد در ورزشكاراني كه تازه كار هستند و كمربندهاي سياه در ورزشكاران با تجربه تر و حرفه اي تر استفاده مي شوند، ورزشكاراني كه هم در ميانه راه قرار دارند از كمربندهايي با رنگ هاي مختلف استفاده مي كنند. جودو در سال 1882 توسط دكتر جيگورو كانو (jigoro kano) پايه گذاري گرديد. او اين هنر رزمي را از شيوه هاي مبارزه jujitsu كه در آنها تبحر كامل داشت الهام گرفته بود. در اين زمان، در كشور ژاپن تغييرات بسياري به واسطه نفوذ تاثيرات غربي رخ داده بود كه به عنوان مثال مي توان از سقوط امپراطوري شوگان و ظهور سلطنت (meiji) نام برد. يكي از عواقب يك چنين تغييري، از بين نرفتن سبك مبارزه اي گروهي به نام سامورايي ها يا همان بوجي ها بود. به واسطه چنين تحولي، استيل هاي jujitsu نيز يك به يك جاي خود را به سبك هاي ديگري دادند. در چنين حالتي، كانو و ديگران تلاش كردند تا چهره فيزيكي هنرهاي رزمي را به حالتي با روحيه و هيجان بيشتر تغيير دهند. كانو، آموزش جودو را به راهي براي دستيابي به شخصيتي بهتر و انساني تر و روحيه اي قويتر و شادابتر تبديل نمود. او جودو را راهنمايي براي رسيدن به يك زندگي متعالي از همه جهات و به دست آوردن يك هارموني مناسب براي نيل به اهداف بزرگ مي دانست. اين شمار هميشگي جودو است: »بيشترين تأثير با كمترين تلاش براي رفاه و آرامش متقابل براي همه مردم دنيا.

هنر رزمي جودو كه بر خاسته از ژاپن است جزء هنر هاي رزمي مثل كاراته ، تكواندو و كونگ فو مي باشد با اين وجود بسيار متفاوت از ساير هنرهاي رزمي مي باشد چرا كه در آن مشت زدن و لگد زدن ممنوع است .

جودو هنري رزمي است كه اساسا گلاويز شدن در آن زياد بوده و هدف آن زمين زدن ، گير انداختن ، مهار كردن و حتي از كار انداختن بازوان حريف مي باشد به گونه اي كه منتهي به تسليم شدن وي شود . تاكيد اصلي جودو روي توانايي به كار بردن نيروي حريف مي باشد به گونه اي كه منتهي به تسليم شدن وي شود . جودو تنها يك مبارزه فيزيكي نمي باشد بلكه يك مبارزه فكري نيز هست بدين گونه كه يك جودو كار موفق بايد قادر باشد حركات حريف را از قبل پيش بيني كرده و با عكس العمل خود پاسخ مناسبي به آن بدهد .
اندازه اصلي تصوير 417×315 پيكسل است
بسياري از افراد جودو را از سنين خردسالي و در سنين 5 يا 6 سالگي شروع مي كنند و برخي اين هنر را تا سنين بالا و در حدود سنين 60 يا 70 سالگي ادامه مي دهند . جودو باعث بهبود سطح آمادگي عمومي بدن همراه با افزايش قدرت بدني مي شود . در برخي افراد جودو باعث به وجود آمدن حس اعتماد به نفس ، نظمي دروني و خويشتن داري مي شود كه همگي آنها مهارت هاي لازم در زندگي مي باشند . پدر و مادر ها اغلب اين ورزش را دوست دارند چرا كه اين ورزش به كودكان آنها انضباط و احترام مي آموزد . اين ورزش علاوه بر اينكه باعث حفظ آمادگي و آراستگي هنر آموزش مي شود مهارت هاي دفاع انفرادي خارق العاده اي را نيز به همراه دارد .
مسابقات جودو براي كسانيكه مايل به مبارزه هستند هر هفته در سطح محلي ، منطقه اي ، كشوري و بين المللي برگزار مي شود . جودو ، ورزشي است كه تغييرات در آن وجود ندارد يعني اينكه تمرينات و مبارزه به اين ورزش در همه نقاط دنيا به يك طريق صورت مي گيرد .
جودو اولين هنر رزمي بود كه به دليل شهرت جهاني آن براي اولين بار در المپيك توكيو در سال 1964 وارد بازيهاي المپيك شد . در حال حاضر در حدود 175 كشور در اين رقابت ورزشي حضور دارند و اين امر باعث شده تا اين ورزش در بازيهاي المپيك تبديل به دومين ورزش جنجال بر انگيز شود .

تاريخچه جودو

منشا جودو از هنر رزمي جوجيتسو مي باشد . لغت جوجيتسو در قرن 16 ميلادي در ژاپن به وجود آمد . اين كلمه به همه هنرهاي رزمي كه با دست خالي انجام مي گرفت اطلاق مي شد . جودو قبل از آنكه در المپيك سال 1964 به عنوان يك رشته ورزشي پذيرفته شود سيستمي از دفاع شخصي بود كه توسط جيگوروكانو بنيانگذاري شده بود .
جودو ريشه در هنرهاي رزمي سامورايي دارد كه با دست خالي مبارزه مي كردند و بر اساس دست به يقه شدن مي باشد .
در ژاپن اسم هاي زيادي براي هنرهاي رزمي كه بدون وسيله و با دست خالي انجام مي گيرد وجود دارد . از ميان آنها مي توان به توريتي ، واتسو ، ياوارا ، گوگوسوگو ، تايوتسو و كمپو اشاره كرد .
در سال 1882 استاد جواني به نام جيگوروكانو باشگاهي را براي آموزش هنر رزمي خود به وجود آورد . وي نام اين باشگاه ( يا مدرسه ) را باشگاه كودوكان و نام هنر رزمي خود را جودو ناميد . همانگونه كه جوجيتسو به معناي هنر ملايمت است جودو نيز به معناي روش ملايمت مي باشد . آقاي كانو مي خواست با انتخاب اين كلمه نه تنها به شاگردانش هنرهاي رزمي عالي را نيز بياموزد .
هدف ورزش جودو پرتاب كردن ، گير انداختن ، خفه كردن و قفل مفصل حريف به منظور تسليم كردن وي مي باشد . در اين ورزش ضربه مشت و لگد وجود ندارد و همين باعث تمايز اين ورزش با بسياري ديگر از هنرهاي رزمي شده است . حتي زماني كه فرد جودو را به عنوان دفاع شخصي فرا مي گيرد چگونگي دفع مشت ها ، لگد ها و سلاح ها را با پرتاب كردن ، خفه كردن و قفل هاي مفاصل مي آموزد . اين ورزش اگر به درستي تعليم داده شود يكي از بهترين روش هاي دفاع شخصي مي باشد .
بزرگترين ارزش جودو در تاكيد آن روي ملايمت و اعتدال به عنوان يك روش است .
جودو به شخص مي آموزد كه از درگيري پرهيز كند و به دنبال معتدل ترين راه حل براي همه درگيري ها باشد .

اندازه اصلي تصوير 297×416 پيكسل است

مزاياي جودو

اولين مزيت جودو ايجاد آمادگي جسماني فوق العاده در فرد است . از اين طريق فرد مي تواند هم انعطاف پذيري و هم قدرت بدني خود را بالا ببرد . تمرين فنون مربوط به جودو باعث مي شود بدن قوي تر شده و مقاومت دستگاه هاي قلبي _ عروقي بيشتر گردد .
هنر آموزان جودو مي توانند قدرت تمركز خود را بالا برده و داراي حافظه قوي شوند . اين قابليت ها نه تنها در تمرين جودو تاثير دارند بلكه در تحصيل و در شغل افراد نيز تاثير مثبت دارند . هنر آموزان از طريق تعليم ذهني جودو ياد مي گيرند چگونه در زير فشار هاي زندگي آرامش خود را حفظ كنند . اين توانايي در همه چيز از رانندگي گرفته تا امتحان و از كسب درآمد گرفته تا ارتقاء سطح زندگي و غيره تاثير مثبت دارند .

سيستم رده بندي كمربند ها

استاد كانو (بنيانگذار جودو) براي مدرنيزه كردن باشگاه خود سيستم رده بندي كمربند ها را به وجود آورد . وي اين درجه ها را به دو سطح تقسيم كرد : سطح كيو و سطح دان .
كيو معمولا به معناي كلاس است و اشاره به آموزش مقدماتي يا تداركاتي دارد . افرادي كه در سطح كيو هستند به مودانشا معروف هستند يعني "افراد بدون درجه" . دان به معناي درجه يا رتبه است و درجه هاي آموزش را نسبت به آن مي سنجند . استاد كانو با توجه به وجود 12 پايه در باشگاه ها 12 درجه را براي كمربند ها به وجود آورد . وي هرگز بالاتر از دان 10 را به كسي اعطاء نكرد . از اين رو درجه دهم بالاترين درجه اي است كه در جودو اعطاء مي شود . افرادي كه در سطح دان هستند به يودانشا معروف هستند يعني "افراد داداي درجه" .
زماني كه جودو براي اولين بار به ايالات متحده آمد و شهرت جهاني يافت گرفتن كمربند مشكي تبديل به يك هدف آرماني شد . و اين بدان علت بود كه براي بسياري كمربند مشكي به معناي استاد مطلق در مبارزه بود . بسياري بر اين باور بودند كه كسي داراي كمربند مشكي است شكست ناپذير است . هر چند ژاپني ها اين گونه فكر نمي كردند .
كمربند مشكي نمادي از دانش يادگيري و همانند ديپلم است . واژه شودان كه اولين درجه كمربند مشكي است به معناي "فرد مبتدي" مي باشد . از اين رو فردي كه كمربند مشكي را گرفته در حقيقت به اندازه كافي تعليم ديده است تا به عنوان هنر جوي جدي و مصمم محسوب شود . هدف از آموزش در هنر رزمي جودو تعليم و توسعه مقررات جهت شركت در تمرينات روزانه جودو است .
كمربند مشكي نمادي از سخت كوشي و انظباط است . شخصي كه داراي كمربند مشكي است بايد همانند يك جودو كار واقعي رفتار كند يعني داراي شخصيتي معتدل بوده و با ديگران در صلح و صفا زندگي كند . كمربند مشكي همچنين سنبلي از رشد كامل فرد از طريق جودو مي باشد .
توضيحات بيشتر در

رده بندي كمربند ها در جودو

استاد كانو (بنيانگذار جودو) براي مدرنيزه كردن باشگاه خود سيستم رده بندي كمربند ها را به وجود آورد . وي اين درجه ها را به دو سطح تقسيم كرد : سطح كيو و سطح دان .
كيو معمولا به معناي كلاس است و اشاره به آموزش مقدماتي يا تداركاتي دارد . افرادي كه در سطح كيو هستند به مودانشا معروف هستند يعني "افراد بدون درجه" . دان به معناي درجه يا رتبه است و درجه هاي آموزش را نسبت به آن مي سنجند . استاد كانو با توجه به وجود 12 پايه در باشگاه ها 12 درجه را براي كمربند ها به وجود آورد . وي هرگز بالاتر از دان 10 را به كسي اعطاء نكرد . از اين رو درجه دهم بالاترين درجه اي است كه در جودو اعطاء مي شود . افرادي كه در سطح دان هستند به يودانشا معروف هستند يعني "افراد داداي درجه" .
زماني كه جودو براي اولين بار به ايالات متحده آمد و شهرت جهاني يافت گرفتن كمربند مشكي تبديل به يك هدف آرماني شد . و اين بدان علت بود كه براي بسياري كمربند مشكي به معناي استاد مطلق در مبارزه بود . بسياري بر اين باور بودند كه كسي داراي كمربند مشكي است شكست ناپذير است . هر چند ژاپني ها اين گونه فكر نمي كردند .
كمربند مشكي نمادي از دانش يادگيري و همانند ديپلم است . واژه شودان كه اولين درجه كمربند مشكي است به معناي "فرد مبتدي" مي باشد . از اين رو فردي كه كمربند مشكي را گرفته در حقيقت به اندازه كافي تعليم ديده است تا به عنوان هنر جوي جدي و مصمم محسوب شود . هدف از آموزش در هنر رزمي جودو تعليم و توسعه مقررات جهت شركت در تمرينات روزانه جودو است .
كمربند مشكي نمادي از سخت كوشي و انظباط است . شخصي كه داراي كمربند مشكي است بايد همانند يك جودو كار واقعي رفتار كند يعني داراي شخصيتي معتدل بوده و با ديگران در صلح و صفا زندگي كند . كمربند مشكي همچنين سنبلي از رشد كامل فرد از طريق جودو مي باشد .
تقسيم بندي سطح كيو به وسيله كمربند سفيد و تقسيم بندي هاي دان به وسيله كمربند مشكي صورت مي گيرد . استاد كانو براي سطح بالاي كيو كمربند قهوه اي و براي رتبه هاي استادي قرمز و سفيد را به وجود آورد و در نهايت كمربند قرمز يكدست را براي رده هاي استاد بزرگ به وجود آورد .
در كشور هاي مختلف ساير رنگ ها نيز به سطح كيو اضافه شده است . مبتديان با كمربند سفيد شروع به كار مي كنند اما در برخي از باشگاه هاي جودو از كمربند هاي زرد ، سبز ، ارغواني ، آبي يا ساير رنگ ها براي ساير سطوح كيو نيز استفاده مي شود . جودو كاران در پنج دان اول معمولا از كمربند مشكي استفاده مي كنند و از دان ششم تا هشتم از كمربند با قسمتي سفيد و قسمتي قرمز استفاده مي كنند و در نهايت آنهايي كه به رتبه نهم و دهم دان رسيده اند از كمربند قرمز استفاده مي كنند . افرادي كه پنجمين دان مشكي يا بالاتر از آن را گرفته اند به كودانشا معروف هستند .

جدول تقسيم بندي كمربند ها در جودو

كمربند سطح اسم سفيد كلاس ششم كيو روكيو سفيد كلاس پنجم كيو گوكيو سفيد كلاس چهارم كيو يون كيو قهوه اي كلاس سوم كيو سان كيو قهوه اي كلاس دوم كيو ني كيو قهوه اي كلاس اول كيو آي كيو مشكي كلاس اول دان شودان مشكي كلاس دوم دان ني دان مشكي كلاس سوم دان سان دان مشكي كلاس چهارم دان يودان مشكي كلاس پنجم دان گودان قرمز و سفيد يا مشكي كلاس ششم دان روكيودان قرمز و سفيد يا مشكي كلاس هفتم دان شي چي دان قرمز و سفيد يا مشكي كلاس هشتم دان هاچي دان قرمز و سفيد يا مشكي كلاس نهم دان كودان قرمز و سفيد يا مشكي كلاس دهم دان جودان

وسايل مورد نياز در جودو

ضروري ترين وسيله براي آموزش جودو تشك جودو مي باشد . تشك جودو بايد به اندازه كافي ضخيم باشد تا در موقع پرت شدن حريف صدمه اي به وي نرسد . همه فنون جودو را مي توان روي تشك انجام داد توجه داشته باشيد كه هرگز با كفش روي تشك جودو نرويد زيرا ممكن است نوك كفش شما بلوك هاي كوچك تشك را از جا بكند و يا چيزهاي ديگر از كف كفش شما به تشك بچسبد در نتيجه پا يا بدن افرادي كه روي تشك تمرين مي كنند را مجروح سازد .
وسيله ديگري كه براي آموزش جودو لازم است جودوگي يا همان لباس جودو است . انواع مختلفي از اين لباس ها مورد استفاده قرار مي گيرند لباس جودو بايد به اندازه كافي ضخيم باشد تا در موقع كشيده شدن پاره نشود . نام ژاكت جودو اوواگي و نام شلوار جودو زوبون است .
جودو كار بايد طرف چپ لباس را روي طرف راست آن گذاشته و با كمربند ( ابي ) آن ار محكم كند همان گونه كه قبلا گفته شد رنگ كمربند نشان دهنده رتبه جودو كار است . كمربند بايد محكم باشد و به آساني پاره نشود .
همچنين يك ترازوي ماشيني (يا يك باسكول ) در باشگاه جودو مدرن لازم است . هر چند در برابر يك حريف ماهر مهارت بالا ضروري است ولي قدرت بدني بالا و توسعه يافته حرف اول را در برد و باخت مي زند

نام سبك: تانگ سودو

تانگ سودو(Tang SooDo) يك هنر رزمي كلاسيك است كه اكثراً توسط استادان رشته هاي رزمي و به دليل آنكه يكي از بهترين استيل هاي ضربات لگد را نشان مي دهد مورد استفاده قرار مي گيرد. اين هنر رزمي يك سبك قديمي و متعلق به بيش از دو هزار سال پيش است كه در ابتدا در كشور كره پايه ريزي شد و امروزه در سراسر جهان مورد استفاده قرار مي گيرد. در طول مدتها سلطه ژاپني ها، مردم كره تحت تأثير قدرت ژاپن جرأت استفاده از فنون رزمي و سنتي كشور خويش را نداشتند و در نتيجه، بسياري از اين بدون اطلاع از مقامات دولتي و به صورت كاملاً سري به تمرين و آموزش مي پرداختند. بعضي از اين افراد به كشور چين و يا اوكينوا متواري شده و در آنجا تمرين مي كردند. هوانگ كي (Hwang kee) يكي از اين اشخاص بود كه در واقع ابداع كننده اين سبك هم محسوب مي شود. اگر چه وي همواره تحت فشار مقامات دولتي ژاپني بود اما با اين همه، به تمرين و آموزش هموطنان خود ادامه مي داد.

نام سبك: تاي چي چوان
بنيانگذار: تاي چي چوان (Tai ChiChuan)،

يك هنر رزمي چيني است كه اساساً براي مزاياي بيشمارش كه يكي از آنها حفظ سلامتي است در بين مردمان اين كشور رواج پيدا كرده است البته چيني ها عقيده دارند كه اين ورزش عاملي براي مقابله با فشار و استرس ها دروني و روحي هم مي باشد. اين هنر رزمي يك روش مناسب براي سبك آرامش و مديتيشن، يا همان مديتيشن در حركت محسوب مي گردد. بر خلاف ساير رشته هاي رزمي كه حركاتي سخت و خشن دارند، تكنيك ها در هنر رزمي تاي چي چوان، نرم، ملايم و شناور اجرا مي شوند و به اعمال نيرو بيش از انجام حركات خشن و قدرتمندانه تأكيد دارند. تاريخچه اين هنر رزمي، به قرن چهاردهم ميلادي برمي گردد، زماني كه Chang san fung كه يك استاد هنرهاي رزمي محسوب مي شد از نزديك نظاره گر مبارزه بين يك مار و يك درنا بود و با چشمان خود ديد كه چگونه مار حريف نيرومند خود را با حركات نرم خود مغلوب كرد و حركات خشن و سخت پرنده به هيچ عنوان نتوانست در برابر حركات چرخشي و ملايم مار كاري از پيش ببرد. او با ديدن اين صحنه تصميم گرفت تا سيستمي را طراحي و اجرا نمايد كه بتواند علاوه بر اجراي همه نكات مربوط به دفاع شخصي كمترين آسيب را به اجرا كننده آن وارد نمايد. گسترش اين سبك جديد خيلي زود در بين خانواده هاي متحول و اشراف زاده چيني مرسوم شد و اين خانواده ها، اين هنر رزمي را پنهاني و به صورت كاملاً سري تمرين مي كردند. همه اسرار و رموز اين سبك زماني آشكار شد كه فردي به نام Ying kit tung در آغاز قرن پانزدهم، مدرسه اي با اين نام در كشور چين افتتاح كرد و به آموزش اين سبك به هنرجويان پرداخت.

نام سبك: تايدو
بنيانگذار: تايدو (Taido)

يك هنر رزمي ژاپني است. اين هنر رزمي توسط روح قديمي سامورايي ها و تفكرات آنها تحت تأثير قرار گرفته اما امروزه براي رسيدن به همه اهداف و دستيابي به احتياجات جامعه مدرن بشري مورد استفاده قرار مي گيرد. از نظر سامورايي ها تنها در يك خط قرار گرفتن و از ضربات لگد يا مشت استفاده كردن، هنر رزمي محسوب نمي شود بلكه هنر رزمي آن است كه شخص مبارز در فواصل مختلف و زواياي گوناگون جهت حركت خود را تغيير داده و توازن و تعادل خود را حفظ نمايد. در اين هنر، تمامي اندام و اعضاي بدن مبارز در حركت و فعاليت مي باشند و حتي نوع ضربه زدن با پا نوع كامل ترين و پيشرفته تري است. (Taido) تايدو در سال 1960 و توسط يك استاد بزرگ هنرهاي رزمي يعني Seiken Shukumine كه قهرمان كاراته محسوب مي شد خلق گرديد. در حال حاضر، فدراسيون هاي كاراته در كشورهاي فنلاند، سوئد، فرانسه، هلند و استراليا كميته جداگانه سبك Taido را راه اندازي كرده اند.

1. نام سبك: بوكس

بوكس ورزشي است كه در آن حملات و دفاع تنها با مشت صورت مي گيرد. بوكسورها دستكش مي پوشند و تعداد راندها از سه تا پانزده وقت سه دقيقه اي متغير است. بين هر دو راند يك دقيقه استراحت وجود دارد و مسابقه در يك رينگ مربع كه با چهار طناب محصور شده است برگزار مي گردد. ريشه اين ورزش به سال 1500 قبل از ميلاد مسيح و در منطقه مديترانه برمي گردد كه بعدها و در اوايل قرن هجدهم ميلادي در كشور انگلستان دوباره ظاهر گشت. البته تا آغاز قرن بيستم ميلادي، استفاده از دستكش مجاز نبود و هيچ قانوني خاصي هم در آن وجود نداشت. در سال 1839، اولين قانون اين رشته ورزشي تدوين گرديد. در اين قوانين (كه در سال 1853 اصلاح گرديدند) تصويب شد كه اين ورزش در يك رينگ مربع شكل 24 فوتي كه با طناب محصور شده باشد انجام گردد. تمامي اين قوانين با الهام از اولين مقررات تدوين شده آن باقي ماند به جز آنكه بوكسور ناك دان شده مجبور بود با اختيار خود تسليم شده و به روي زمين قرار بگيرد و ضربات لگد، هل دادن، ضربات سر و ضربات به قسمت هاي زير كمربند حريف، ممنوع اعلام شدند. در سال 1867، قوانين Marquess به جامعه قهرماني آمريكا موسوم به Johnl معرفي گرديد. از بزرگترين فايترهاي بوكس جايزه بزرگ لندن تا تغيير مقررات آن مي توان به سوليوان اشاره كرد. اولين رقابتهاي قهرماني جهان، با پيروزي فردي به نام جيمز جي كوربت معروف به جيم جنتلمن همراه بود كه توانست در سال 1892، سوليوان را شكست دهد. بعد از پايان جنگ جهاني دوم، اين ورزش به سرعت در شرق آسيا و در دهه 1950 در سراسر آفريقا گسترده شد. در نيمه دوم قرن بيستم ميلادي، اين رقابتها تنها در رده سنگين وزن ها انجام مي شد اما در سال 1904، ورزش بوكس سرانجام به المپيك هم راه يافت. در دهه 1920، اولين جرقه هاي پيشرفت و شهرت اين ورزش در جهان زده شد و البته در اين ميان رقابت در رده هاي سنگين وزن معروفيت و محبوبيت بيشتري در بين علاقمندان داشت. در اين زمان، فردي به نام (جك دمپسي) بت مردم محسوب مي شد. در اوايل قرن نوزدهم و با گسترش بوكس آماتور، قانون ناك اوت يا همان شمارش ده ثانيه اي براي بوكسور به زمين افتاده و همچنين چند قانون ديگر تصويب و اصلاح گرديد. در حال حاضر، در بوكس حرفه اي، بسياري از فايترها امتيازهايبسياري را از ناك اوت كردن حريفان خود مياندوزند.

 نام سبك: آي كي دو

 بنيانگذار: احمد علي آق ساقلو

 موريهه وشيبا (morihei ueshiba) (1969-1883) پايه گذار سبك آي كي دو بود. Ai: به معناي هماهنگي Ki: به معناي نيروي دروني، انرژي طبيعي do: به معناي راه و روش مي باشند. آي كي دو را با عنوان روش هايي براي دفاع شخصي و بهبود رفتار انساني مي شناسند. يك رزمي كار آي كي دو تلاش مي كند تا فنون دفاع شخصي را بدون آسيب رساندن يا حمله به ديگران انجام دهد. حركات پايه در آي كي دو حركات طبيعي هستند و اكثر حملات در اين سبك به صورت ذاتي و با الهام از ذات طبيعت انجام مي شوند. يك آي كي دو كا، بدون تلاش براي حمله يا تهاجم تنها مي كوشد تا خود را با شرايط هماهنگ كرده و در برابر حملات احتمالي حريفان، از خود دفاع نمايد. آن گاه در صورت لزوم از ضربات مشت يا لگد خود نيز استفاده مي نمايد. يك آي كي دو كا واقعي بهتر مي داند تا قدرت خود را بدون ضربه زدن به ديگران و يا تحقير آنان حفظ نمايد. تاريخ هنر رزمي آي كي دو: موريهه وشيبا (1969-1883) كه به او دوشو هم مي گويند در سال 1931 و در شهر توكيو شروع به تدريس اين رشته كرد. او ابتدا تحت نظر و تعليم اساتيد بزرگ هنرهاي رزمي كشورش قرار گرفت و بعد از كسب تجربه و مهارت در بسياري از سبك هاي رزمي از جمله (Jujitsu) يا مبارزه بدون اسلحه، (kenjitsu) مبارزه با شمشير و (sojitso) يا مبارزه با نيزه در حاليكه از صرف يك مبارزه گر بودن ارضاء نمي شد به مذهب و فلسفه روي آورد و در آنها نيز به تبحري خاص دست يافت. اما فرمول اوليه سبك آي كي دو در پي اتفاقي ناگهاني و در سال 1925 شكل گرفت. در بحثي كه پيرامون هنرهاي رزمي بين وشيبا و يك افسر ارشد نيروي دريايي ژاپن روي داد، افسر نيروي دريايي، استاد را به يك مبارزه تن به تن فرا خواند و با يك شمشير چوبي به او حمله كرد. استاد بدون اسلحه در برابر او قرار گرفت و توانست حملات حريفش را به خوبي خنثي كند بطوريكه رقيب نيرومند او از شدت خستگي سرانجام تسليم شد و شمشيرش را انداخت. او بعدها گفت كه مي توانست همه حركات حريفش را حتي قبل از اينكه به مرحله اجرا در بيايند ببيند و اين براي او به منزله جرقه اي براي ابداع يك سبك جديد برد. او توانسته بود يك مهاجم مسلح را بدون استفاده از هيچ گونه اسلحه اي و بدون اينكه آسيبي به وي وارد كند از پا بيندازد. دوشو آن گاه به تمرين و آموزش اين رشته پرداخت و اين كار را تا پايان عمرش ادامه داد. بعد از مرگ او در آوريل سال 1969 دولت ژاپن عنوان معلم ملي هنرهاي رزمي را به وي اعطاء كرد. فرزند استاد، كيششومارو وشيبا كه وارث القاب و عناوين پدر و مفتخر به عنوان Doshu يا رهبر راه مي باشد، توانست راه پدر را به خوبي ادامه دهد و هم اكنون به واسطه تلاش هاي او نزديك به يك ميليون نفر در جهان به اين ورزش مي پردازند. آي كي دو، هماهنگي بين ذهن و بدن را افزايش مي دهد و يكي از موثرترين و بهترين راههاي دفاع شخصي محسوب مي شود. اين رشته به افراد اين قدرت را مي دهد تا از خود در برابر هر تعداد مهاجم به خوبي حمايت نمايند. در اين سبك از تكنيك هايي مشابه كاراته Ashihara استفاده مي شود كه با استفاده از آنها مي توان از تكنيك قفل كردن مفصل ها براي از كار انداختن عضلات حريف استفاده برد. سال 1998 در ژاپن سالي پر التهاب براي احمد علي آق ساقلو و سالي سرنوشت ساز براي هنرهاي رزمي در ايران بود. استاد »ياسو كوباياشي« طي مراسمي قبولي وي را در امتحانات ارتقاء سطح رده دان 3 اعلام كرد و گواهينامه اجازه تدريس آي كي دو در كشور جمهوري اسلامي ايران را به وي اهدا كرد. يك سال بعد نخستين باشگاهش را در تهران باز كرد. آي كي دو را همانطور آموزش داد كه در ژاپن آموزش ديده بود با همان وسواس استاد كوباياشي (دان 8 آي كي كاي) و اساتيد بزرگ ديگري كه به او اصول آي كي دو را آموزش داده بودند. استاد آق ساقلو آرام آرام اما پيوسته به توانايي ها و سطح كيفي كارش افزود و نام خود را نه تنها در ايران كه در سطح بين المللي نيز مطرح ساخت. در سال 1377 نخستين باشگاهش افتتاح شد و هم اكنون حدود 300 باشگاه در سراسر كشور تحت سرپرستي وي هستند. به تعبير خودش هم اكنون مشغول تربيت نوه هايش در رشته آي كي دو است. وي كه در سال 1998 به ايران بازگشته بود تماس خود را با اساتيدش و همين طور مركز جهاني آي كي دو،Hombu Dojo قطع نكرد. با گسترش فعاليتش در ايران سبك مستقل آي كي دو را در فدراسيون رزمي به ثبت رساند. وي با مشاوره اساتيدش و همچنين اساتيد مركز جهاني آي كي دو روز به روز به كيفيت كارش مي افزود تا اينكه مركز جهاني آي كي دو در ارديبهشت سال 1385 باشگاه هاي تحت سرپرستي وي را كه به نام Ali Dojo شناخته شده بود، به رسميت شناخت. اين، به اين معني است كه از نظر Hombu Dojo باشگاه هاي تحت سرپرستي احمد علي آق ساقلو هم سطح باشگاه هاي تحت سرپرستي استاد كوباياشي هستند. در اين حكم چنين آمده است: »آي كي دو جمهوري اسلامي ايران (ALL DOJO) به عنوان يك گروه رسمي ثبت شده زير نظر احمد علي آق ساقلو از طرف مركز جهاني آي كي دو (Hombu Dojo) براي آموزش و تعليم هنر آي كي دو با توجه به اصول مورد نظر بنيانگذار آن موريهه اوشيبا به رسميت شناخته مي شود. نوزدهم آوريل 2006، به امضاء دوشو موريتر و اوشيبا رئيس مركز جهاني آي كي دو«. به اين ترتيب استاد احمد آق ساقلو مي تواند از طرف مركز جهاني آي كي دو امتحانات ارتقاء سطح دان را برگزار نمايد. كساني كه بتوانند با موفقيت اين آزمون ها را پشت سر بگذارند، احكام خود را از ژاپن به امضاء استاد اوشيبا رئيس آي كي دو جهان دريافت خواهند كرد. همچنين احكام رده كيو با امضا استاد آق ساقلو در Hombu Dojo معتبر هستند.