تعاریفی از چهارکنج ورزش های رزمی با استاد حامدرحیمی پنجکی

ابزارک حامدرحیمی پنجکی تصویر

حامدرحیمی پنجکی 

بسم الله 

نام سبک: موی تای بوکسینگ

1. موی تای یک هنر دفاع شخصی سنتی است. این هنر رزمی با بوکس متفاوت است زیرا در مبارزه آن، پاها، آرنج ها، زانوان و همچنین ضربات مشت به یک اندازه به کار می روند. بنابراین آن را می توان به نوعی یک هنر رزمی آزاد به شمار آورد. در یک رقابت تای بوکسینگ، پنج راند سه دقیقه ای وجود دارد که بین هر کدام از آنها دو دقیقه استراحت گذاشته می شود.

موی تای در سال 1650 میلادی و در زمانی که پادشاه Naresuen، حاکم کشور Siam توسط افراد کشور Burmese اسیر شد و برای آزادی خود پیشنهادی داد تا با دوازده نفر از قهرمانان رزمی کار این کشور مبارزه کند و آنها را شکست دهد متولد گردید.

او با موفقیت، همه این دوازده تن را شکست داد و تبدیل به یک قهرمان ملی گردید و از آن پس مردم کشور Thais با افتخار از این قهرمان رزمی کار خود یاد می کردند. این هنر رزمی حتی در زمان صلح هم مورد تمرین و آموزش سربازان قرار می گرفت و سربازان، بدون اسلحه با یکدیگر می جنگیدند و این گونه خود را آماده نگاه می داشتند.

در آن زمان، قوانین خاصی برای مبارزه وجود نداشت؛ رزمی کاران وزن کشی نمی شدند و راندی در کار نبود. بوکسورها پابرهنه مبارزه می کردند و مشت ها و بازوان خود را با طناب پوشانده و به طرز بسیار وحشیانه ای به یکدیگر حمله می کردند. متدهای آموزشی بسیار گسترده و مختلف بود.

می توان گفت که ریشه تای بوکسینگ را می توان در فرامین بودا هم پیدا کرد. آئین Ram Muag یک آئین سنتی و روحی است که در آن اصول انجام نزد و قربانی برای خدایان، احترام به والدین و آموزگاران، دوست داشتن دیگران، شاه و وطن اجرا می شود. در این آئین و همچنین در هنگام مبارزات موسیقی نواخته می شود که البته اخیراً فنون بوکس غربی نیز به تکنیک های موای تای راه پیدا کرده و متدهای آموزشی و تاکتیک های موی تای تحت تأثیر فنون غربی قرار گرفته اند.

در پنجاه سال اخیر، موی تای شهرت بیشتری پیدا کرده و دستکش های مخصوص، وزن کشی و راندهای سه دقیقه ای در این مسابقات لحاظ می شود. به خاطر طبیعت خشن تر و تکنیک های زیباتر و موی تای، مبارزان این هنر رزمی از احترام بیشتری در بین طرفداران رشته های رزمی برخوردار هستند

نام سبک: شوتوکان کاراته

 بنیانگذار: گریچین فوناکشی

شوتوکان یک هنر رزمی سنتی ژاپنی است. این هنر، سیستمی متشکل از انواع فنون دفاعی و حمله ای است و در آن همه اعضای بدن به عنوان اسلحه و سپر دفاعی مورد استفاده قرار می گیرند. بازوها و پاها برای سه هدف مهم کاربرد دارند و آموزش فنون در این سبک به سه مقوله تقسیم می شود: 1- کیهون Kihon (که در آن آموزش بدون استفاده از اسلحه انجام می شود). 2- Kata: ( که در آن فنون دفاع و حمله به صورت کامل و یک ترکیب کامل مورد استفاده قرار می گیرند). 3- Kumite: (که یک مقوله جداگانه محسوب می شود و مراحل مختلف دارد). محل تولد و شکل گیری این رشته رزمی، جزیره اوکیناوا است که در بین جزایر ریوکیو واقع در میان سواحل شمالی ژاپن و سواحل جنوبی چین می باشد. ورزش کاراته بعد از سال 1372 میلادی و همزمان با شکل گیری روابط بین چین و اوکیناوا آغاز گردید. بین قرنهای 15 و 16 میلادی، این هنر رزمی کم کم روبه فراموشی رفت زیرا تمرین و آموزش این رشته بسیار مشکل بود و افراد از یادگیری آن سرباز می زدند. در ضمن کسانی که این رشته را فرا می گرفتند، قدرت بی نظیری در مقابله با انواع حملات مسلحانه و یا غیرمسلحانه می یافتند و همچنین کشاورزانی هم بودند که از ابراز کشاورزی خود به عنوان سلاح های کشنده برای حمله به دشمنانشان استفاده می کردند. مهم ترین این سلاح ها، (Bo)، (Jo)، (Nunchacko)، (Tonfa) و (Sai) نام داشتند. پایه گذار رشته شوتوکان شخصی به نام گریچین فوناکشی بود. او یک شاعر، معلم و فیلسوف به شمار می رفت. وی اشعارش را با نام شوتوا معنا می کرد و اینگونه شد که نام شوتوکان متولد گردید. معنی شوتو یعنی کاج های لرزان و این به دلیل قرار داشتن منزل فوناکشی در کنار یک جنگل کاج بود و واژه کان نیز تداعی کننده معنای مدرسه خانه است. در حال حاضر شوتوکان را با عنوان نمودی از متد فوناکوشی می شناسند در سال 1936، این ورزش به توکیو نیز راه یافت و سپس در سال 1955 خود این رشته رزمی تأسیس گردید. او در سال 1957 در سن 88 سالگی درگذشت و تنها استاد بزرگ این هنر رزمی به شمار می آمد.

نام سبک: ساواته

 در هنر رزمی ساواته تکنیک های استفاده از ضربات لگد تا اندازه ای مشابه تکنیک های هنرهای کاراته و کیون دو می باشد. همچنین فنونی نظیر ضربات مشت بوکس غربی و همچنین تکنیک های مبارزه مشابه با هنرهای رزمی فرانسوی نیز در این سبک دیده می شود. ساواته دارای استیل بسیار پیشرفته و منحصر به فردی است و از اکثر هنرهای رزمی شرقی گسترده تر و توسعه یافته تر می باشد. ساواته یا همان بوکس فرانسوی، توسط فردی به نام چارلز لشور 94-1808 که فرزند یک نانوا بود، در سال 1832 ابداع گردید. قبل از این زمان، در شهر پاریس یک نوع هنر رزمی جریان داشت که در آن مبارزان یکدیگر را با ضربات لگد مورد حمله قرار می دادند. این مبارزه خیابانی را ساواته می نامیدند که به معنای کفش کهنه است و از آن پس به هر گونه مبارزه خیابانی نظیر آن لقب ساواته می دادند. اولین کسی که تلاش کرد تا شکل سیستماتیکی به این نوع مبارزات بدهد شخصی به نام مایکل کاذو (1869-1794) بود که توانست در سال 1825، اولین آموزشگاه حرفه ای تعلیم این هنر را پایه ریزی نماید. چارلز لشور که خود یکی از شاگردان کازو بود متدهای لگدهای فرانسوی را با شیوه مشت زنی انگلیسی ترکیب کرد و ساواته مدرن را پدید آورد. بعدها ساواته به مسابقات المپیک سال 1924 که در شهر پاریس برگزار می شد راه یافت. هر چند متأسفانه، جنگ های جهانی اول و دوم مانع تمرین و آموزش بسیاری از ورزشکاران و رزمی کاران این رشته گردید و در نتیجه این سبک رزمی تا مدتی مهجور ماند. البته بعدها دوباره این رشته رزمی احیاء شد و این بار علاوه بر فرانسه، به کشور انگلستان و سپس به همه دنیا راه یافت. ساواته را به عنوان یکی از مؤثرترین و جذابترین هنرهای رزمی می شناسند.

نام سبک: سان شو
سان شو یک استیل از ووشو که یک هنر رزمی چینی محسوب می شود به حساب می آید. این هنر رزمی ترکیبی از تئوری ها و تکنیک های ووشو است که سبک جدیدی را با توانایی ها و قوانین جدید در سطحی قویتر و پیشرفته تر ارائه می دهد. در این رشته رزمی، یک مجموعه کامل از همه فنون نبرد بدون اسلحه، در چنگال گرفتن حریف، کشتی، مبارزه به روی زمین و دفاع در برابر حریفی که اسلحه بدست دارید دیده می شود. سان شو در حقیقت نوعی از کیک بوکسینگ به حساب می آید که در آن ضربات لگد و مشت به یک اندازه مورد استفاده قرار می گیرد اما همه این ضربات در نهایت به در دام انداختن حریف منجر می گردد. در این رشته، یک مبارز می تواند برای افزایش هیجان در مبارزه، حریف خود را با دست از روی Leitai یا سکوی مسابقه پرتاب کرده و یا هل دهد. در دهه 1960 و همزمان با پیشرفت ورزش ووشو، سان شو نیز بهدستور و همت دولت چین تبدیل به یک ورزش رسمی و مستقل جهانی گردید. به منظور تعریف یک شیوه مشخص مبارزه در کونگ فو اساتید این فنون از سر تا سر چین جمع شده و میراث به جای مانده از مبارزان قرون قبل کشور خود را بسط و گسترش دادند. بعدها برای کمتر کردن میزان آسیب در این مبارزات، تدابیر خاصی در نظر گرفته شد و هر ساله مسابقات قهرمانی جهان را برگزار می کند

نام سبک: سامبو

کلمه سامبو مخفف عبارت روسی Samaoborona bez orushia است که معادل عبارت دفاع شخصی بدون اسلحه می باشد. این هنر رزمی، یک سیستم مبارزه استفاده از دست است که در برابر دشمنان مسلح و غیرمسلح کاربرد دارد. بخش دفاع شخصی این سبک براساس حرکات بدن و ضرباتی است که توسط مشت یا لگد مبارز به دشمن نواخته می شود. در سبک سامبو، دو شیوه منحصر به فرد با نام های سامبو اسپرت یا سامبو کشتی و سامبوی جنگی وجود دارد. سامبو ترکیبی از تکنیک های کشتی سنتی روسیه، کشتی تارتار یا کورجاگاKurjoga)، Tuvin kuresh، Yakuthopغیر مجاز می باشدaj، جوجیتسو، جودو، آیکیدو و کاراته می باشد و سامبو کاران با ژاکت های سنگینی با نام کورتکاس (Kurtkas) با یکدیگر مبارزه می کنند و زمانی یک رقابت با پیروزی فردی به پایان می رسد که کشتی گیر بتواند پشت حریف خود را به زمین رسانده و یا با زور و یا پای حریف خود را به طرزی در اختیار بگیرد که رقیب از شدت درد اعلام تسلیم نماید. سامبو در دهه 1930 و بعد از جنگ بین ژاپن و روسیه و توسط افسران ارتش کشور روسیه اختراع گردید. این رشته رزمی هم اکنون در سراسر جهان شناخته شده است و طرفداران بسیاری دارد.